بعد ازین درگوشهٔ دل چون نفس جا می کنم

چشم می پوشم جهانی را تماشا می کنم

زان دهان بی نشان هرگاه می آیم به حرف

بر لب ذرات امکان مهر عنقا می کنم

تا چه پیش آید چو شمعم زین شبستان خیال

صیقل آیینه زان نقش کف پا میکنم

مدعای دل به لب دادن قیامت داشته ست

رو به ناخن می تراشم کاین گره وا می کنم

بی تمیزی کفر و اسلامم برون آورده اند

هر چه باشد بسکه محتاجم تقاضا می کنم

نقد فطرت اینقدر مصروف نادانی مباد

خانه بازار است من در پرده سودا می کنم

از چراغ دیدهٔ خفاش می گیرم بلد

تا سراغ خانهٔ خورشید پیدا می کنم

چون گهر خود داری ام تاکی در ساحل زند

دست می شویم ز خویش و سیر دریا می کنم

برکه نالم از عقوبتهای بیداد امل

آه از امروزی که صرف فکر فردا می کنم

نالهٔ دردی گر از من بشنوی معذور دار

غرقهٔ توفان عجزم دست بالا می کنم

بیدل از سامان مستیهای اوهامم مپرس

دل به حسرت می گدازم می به مینا می کنم